Katarzyna ze Sieny

Rajmund spędził prawie całą noc, czytając notatki Thomasa delle Fonte. Od niemal pięciu lat był spowiednikiem tej niezwykłej i zdumiewającej dziewczyny. Katarzyna spragniona była absolutu, dążyła do doskonałości. Prowokowała swoim uporem. Bezkompromisowa i bezlitosna wobec bojaźliwych, nieustępliwa wobec wątpiących, łagodna wobec zwyciężonych i pokornych. Delikatna jak kwiat, nieugięta jak miecz. Żarliwa. Żarliwa ogniem, który niszczył każdą przeszkodę. Serce dominikanina było pełne zamętu. Nadal nie potrafił zgłębić tajemnicy miłości Katarzyny. Pragnął raz jeszcze rozmawiać z jej matką.

Podstarzały i schorowany Rajmund z Kapui, generał zakonu dominikanów, jest usilnie proszony o spisanie życia Katarzyny ze Sieny, którą znał jako przyjaciel i spowiednik, której towarzyszył w podróżach. Katarzyna od paru lat nie żyje. Rajmund zaczyna odtwarzać minione zdarzenia: o pierwszym, nie znanym mu okresie życia Katarzyny opowiada mu jej stara matka, późniejsze, w których Rajmund już uczestniczył, odtwarza z pamięci, z notatek, z relacji świadków.

Powieść jest pełna faktów i informacji. Pokazuje grozę tamtych czasów: rywalizację miedzy miastami włoskimi, między Włochami i Francją, wszechobecną przemoc i okrucieństwo, ataki dżumy, wobec których ludzie są całkowicie bezbronni, niemoralność i podziały wśród wyższego duchowieństwa, polityczne i psychologiczne przyczyny i skutki przebywania papieża w Awinionie.

To relacja o miejscach i wydarzeniach, w który wpisany jest obraz mentalności ówczesnych ludzi, a na tym barwnym tle rysuje się postać Katarzyny, pokazana od dzieciństwa do chwili śmierci. To postać, która nie daje się w żaden sposób zaszufladkować, ani w ówczesnych, ani w dzisiejszych kategoriach. Pokazana jest jej niezależność, determinacja w działaniu, odwaga, radykalizm, ale też kontrowersje, jakie budziła jej osoba i działalność.