Sonderbehandlung. Zbrodnia na polskich dzieciach

Edward Leszczyński przypomina przemilczaną i zapomnianą zbrodnię ludobójstwa na tysiącach polskich dzieciach urodzonych w czasie drugiej wojny światowej w III Rzeszy.

Szacuje on, że co najmniej 60 000 polskich dzieci, odebranych matkom po porodzie, pozostało na zawsze na niemieckiej ziemi. Część z nich - uznane za "wartościowe rasowo" i "przydatne dla narodu niemieckiego" - przekazano do zniemczenia w zakładach i rodzinach niemieckich. Pozostałe dzieci "potraktowano specjalnie" (Sonderbehandlung).

W okresie III Rzeszy termin "Sonderbehandlung" zastępował w wielu rozporządzeniach słowo "zabić". Stosowany był powszechnie wobec osób "zagrażających interesom Niemiec".

W tym bezprawnym trybie skazywano na śmierć polskich robotników przymusowych w "szczególnie ciężkich przypadkach krnąbrności i niechęci do pracy". W "obronie rasowego stanu posiadania niemieckiego narodu" wieszano Polaków za utrzymywanie stosunków cielesnych z niemiecką kobietą".

Skazywano na śmierć chorych na gruźlicę, gdyż stanowili "zagrożenie dla ludności niemieckiej". W latach 1943-1945 władze niemieckie zadecydowały, że polskie dzieci zagrażają interesowi Niemiec i postanowiły zastosować "potraktowanie specjalne" wobec dzieci urodzonych przez polskie robotnice przymusowe.

Aby nie "przeszkadzały" matkom w wydajnej pracy dla Rzeszy, odbierano niemowlęta po porodzie i umieszczano w prymitywnie urządzonych "ochronkach". Tam, pozbawione niezbędnej opieki i systematycznie głodzone, w większości umierały.

Książka "Sonderbehandlung" jest przypomnieniem świata pogardy i nienawiści do drugiego człowieka, w którym zbrodnie na dzieciach stały się powszechne. Przedstawia podłoże tej zbrodni, ówczesny "przemysł" nienawiści oraz przykłady walki z polskością.

Zawiera przede wszystkim dowody zbrodni ludobójstwa na polskich dzieciach w III Rzeszy: opisy niektórych miejsc "śmierci głodowej", częściowe wykazy zmarłych dzieci, zeznania świadków, opracowane przez samych sprawców zbrodni rozporządzenia, tajne okólniki, sprawozdania oraz różnego rodzaju korespondencja niemiecka z lat wojny.

Zamieszczone w książce dokumenty pochodzą w większości z archiwum IPN, udostępnione w wyniku przeprowadzonej kwerendy dla pracy badawczej "Losy wojenne dzieci". Autor skorzystał także z wielu ogólnodostępnych publikacji, najczęściej autorstwa członków lub współpracowników byłej Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce.

Opis zbrodni uzupełniony został licznymi relacjami Polek przymusowo deportowanych do pracy w III Rzeszy. Przedstawione w "Sonderbehandlung" fakty i dokumenty są świadectwem, że popełniona w III Rzeszy zbrodnia na polskich dzieciach była zaplanowana, realizowana zgodnie z rozporządzeniami władzy i z uczestnictwem w niej tysięcy Niemców.