Tajemnica Manoppello. Mała teologia oblicza Jezusa

Manoppello to położone na uboczu sanktuarium Świętego Oblicza. Znajduje się tam niezwykła relikwia – wizerunek Chrystusa utrwalony na bardzo delikatnym i najcenniejszym materiale starożytnego świata - bisiorze. Niedawno wykazano idealne nakładanie się Świętego Oblicza z Manoppello z Całunem Turyńskim. Sanktuarium w Manopello najczęściej odwiedzają czciciele ojca Pio, którzy pielgrzymują do San Giovanni Rotondo.

Najstarsza legenda (VI w.) mówi o obrazie twarzy Chrystusa („pierwsza ikona”, „całun z Kamulian”), który dotarł do Konstantynopola w 574 r. z małej miejscowości Kamuliany, leżącej blisko Edessy. Tak zwana „Chusta św. Weroniki” (Veronica: łac.-grec. vera eikon) dotarła do Rzymu w VIII w. Wizerunek ten przyciągał tłumy pielgrzymów. Papież Innocenty III wprowadził w 1208 r. zwyczaj uroczystej procesji z Chustą św. Weroniki. W pierwszej połowie XVI w. wojska Karola V zdobyły Rzym, uliczne starcia objęły też samą Bazylikę Watykańską, przechowywane tam święte relikwie zostały rozproszone, część spalono. Nie wiadomo jednak, kiedy właściwa Chusta św. Weroniki zniknęła z Bazyliki, czy w czasie zdobycia Rzymu w 1527 r., czy też na początku XVII wieku.

Obserwując podobieństwo wizerunku z Manoppello do kopii „Weroniki rzymskiej” przechowywanej do dziś w Rzymie i biorąc pod uwagę to, jak święty obraz z Bazyliki Watykańskiej był opisywany w przeszłości, dochodzi się do wniosku, że Święte Oblicze z Manoppello może być tą właśnie skradzioną rzymską „Weroniką”.