Aparecida

Dokument Końcowy. V ogólna Konferencja Episkopatów Ameryki Łacińskiej i Karaibów

Nowa bardzo ważna dla Kościoła Katolickiego w Polsce książka z serii Nowej Ewangelizacji. Dokument wydano z inicjatywy Zespołu Konferencji Episkopatu Polski ds. Nowej Ewangelizacji.

Poniżej zamieszczamy wstęp do polskiego wydania napisany przez bp. Grzegorza Rysia, przewodniczącego Zespołu KEP ds. Nowej Ewangelizacji.

Rozmawiając z Franciszkiem po dokumencie z Aparecidy.

"Podczas niedawnej wizyty polskich biskupów ad limina Apostolorum miałem szansę zapytać Ojca Świętego Franciszka o Dokument z Aparecidy: "Wiem, Ojcze Święty, że ten dokument jest dla ciebie ważny; ale co w nim jest dla ciebie najważniejsze?".

Papież - słysząc o tym, że przygotowujemy polskie wydanie Dokumentu z Aparecidy - wyraźnie się ożywił; odpowiadał dość długo (ok. 10 minut), układając swą refleksję w dwóch wymiarach: najpierw mówił o treści dokumentu, a potem o sposobie jego powstania.

Z treści wybił na plan pierwszy trzy kwestie:

1) Dokonując refleksji nad stanem Kościoła w Ameryce Łacińskiej, ojcowie synodu w Aparecidzie zastosowali powszechnie znaną metodę: "Widzieć - Osądzać - Działać". Szybko jednak zdali sobie sprawę z tego, że "widzieć" nie dla każdego znaczy to samo! Widzenie widzeniu nierówne! Ważne jest pytanie: jakimi oczami patrzysz? Czy uczysz się widzenia rzeczywistości od Jezusa? Czy twoje oczy są oczami ucznia Jezusowego? [dlatego pierwsza duża partia tekstu jest poświęcona zagadnieniu uczniostwa: co to znaczy być uczniem Jezusa?!] Jeśli patrzysz oczami ucznia Jezusa - patrzysz z wiarą! W przeciwnym wypadku - mylisz się już na etapie "widzenia" i redukujesz wiarę do jakiejś ideologii!

2) Nie można być uczniem Jezusa, nie będąc jednocześnie misjonarzem. Uczniostwo i zaangażowanie misyjne są jak dwie strony tego samego medalu, jak dwa profile tej samej twarzy, dwa konieczne wymiary tej samej Osoby! Jedno bez drugiego nie istnieje. Ta logika i dyscyplina leży u podstaw (kluczowego!) wezwania z Aparecidy: wezwania do nawrócenia pastoralnego.

3) Kościół - jak każdy zdrowy Organizm - potrzebuje doświadczenia wzrostu. Ważne jest jednak nie tylko to, czy Kościół rośnie, ale także w jaki sposób rośnie. Kościół wzrasta nie na drodze prozelityzmu, lecz dzięki atrakcyjności świadectwa! Świadectwo pociąga. Skutecznie. Wciąga w Kościół na drodze nawrócenia, nie jedynie sformalizowanej akcesji.

Druga część wypowiedzi Franciszka - dotycząca tego, jak - w jaki sposób powstawał Dokument z Aparecidy, również ułożyła się w trzy punkty:

Po pierwsze, dokument nie był przygotowany wcześniej - został wypracowany w trakcie synodu i samo jego powstanie otwierało ojcom oczy na działanie Ducha Świętego. To Duch budował jedność, w której to, co wręcz niewykonalne, okazywało się jednak możliwe (np. przepracowanie w dwa dni ponad dwóch tysięcy zgłoszonych poprawek). Nie poprawiano anonimowego i abstrakcyjnego "gotowca"; pracowano na własnym doświadczeniu obecnie przeżywanej wiary!

Po drugie, prace synodu toczyły się w sanktuarium maryjnym - ściśle, w jego dolnym kościele; swoiste "tło" obrad stanowiła dochodząca z górnego kościoła nieustanna "muzyka" modlitwy nawiedzających sanktuarium pielgrzymów. Dokument rodził się więc nie tylko z uporządkowanej refleksji teologicznej, ale także z modlitwy i z doświadczenia Kościoła, który ma twarz i tożsamość Matki!

Po trzecie, każdy kolejny dzień pracy biskupi rozpoczynali Eucharystią sprawowaną z wiernymi. Dokument powstawał więc pośrodku Ludu Bożego, w spotkaniu z Nim, a nie w jakiejś abstrakcyjnej izolacji "wszystko-wiedzących pasterzy".

Jeśli ta refleksja - jednego z głównych redaktorów prezentowanego Dokumentu i Biskupa, którego z wnętrza opisanego tu doświadczenia Pan powołał na Rzymską Stolicę Piotra - nie okaże się wystarczającą zachętą, by porwać się na jego lekturę, to doprawdy nie wiem, co mogłoby ją stanowić?