O głoszeniu i słuchaniu Słowa Bożego

„O głoszeniu i słuchaniu słowa Bożego” – najsłynniejsze dzieło Humberta powstało prawdopodobnie w latach 1267–1277, a do naszych czasów zachowały się dwadzieścia trzy kopie rękopiśmienne. My prezentujemy je Państwu w serii klasyki dominikańskiej, w świetnym tłumaczeniu o. Wiesława Szymony i ze wstępem o. Tomasza Gałuszki.

Tekst traktatu świadczy o tym, iż jego autor był jednym z tych dominikanów, którzy nie tylko dbali, ale wręcz „walczyli” słowem i piórem o wykształcenie świętych, dojrzałych i skutecznych kaznodziejów.

Dla Humberta głoszenie słowa Bożego było najwznioślejszym dziełem miłosierdzia względem bliźniego oraz najwyższą formą uwielbienia Boga. To dość oryginalne twierdzenie stanowi klucz interpretacyjny, pozwalający zrozumieć i właściwie odczytać wszystkie nauki zawarte w prezentowanym dziele.

Oznaką wielkiej sławy i czci jest wchodzenie na królewskie komnaty z wielkim orszakiem; otóż dobry kaznodzieja nie wejdzie tam sam, lecz wprowadzi ze sobą wszystkich, których nawraca.

Bł. Humbert z Romans (ok. 1194–1277) - francuski dominikanin, generał Zakonu Kaznodziejskiego. Kształcił się w Paryżu – po uzyskaniu stopnia mistrza sztuk wyzwolonych podjął studia prawnicze. Tam też zetknął się z braćmi kaznodziejami i ich charyzmatycznym generałem Jordanem z Saksonii, co zaowocowało w 1224 roku wstąpieniem do zakonu.

Niespotykane przymioty intelektualne Humberta sprawiły, iż bracia wielokrotnie powierzali mu pełnienie ważnych funkcji we wspólnocie – w 1254 r. został wybrany generałem. Doceniali go także kościelni dostojnicy – dwukrotnie kandydował na urząd papieski. Wspólnie z generałem Braci Mniejszych opracował zasady współpracy dominikanów i franciszkanów, które obowiązują po dziś dzień. Jest autorem 24 dzieł. Do najczęściej czytanych należał traktat "De eruditione praedicatorum" – "O głoszeniu i słuchaniu słowa Bożego".