(ur. 1801 w Bayonne, zm. 1850 w Rzymie), francuski ekonomista, wolnorynkowiec, legislator, filozof, polityk, pisarz.
Znany jako krytyk poglądów socjalistycznych, czego wyrazem może być satyra – “Petycja producentów świec”. Tytułowi producenci domagają się od państwa zabezpieczenia przed – w ich mniemaniu – nieuczciwą konkurencją Słońca. Żądają tym samym ograniczenia korzystania ze światła słonecznego.
Uznawany jest za jednego z prekursorów austriackiej szkoły ekonomii. Z jego prac wybrzmiewa przekonanie o tym, że wolny rynek jest gwarantem ekonomicznej harmonii, dopóki działalność rządu ogranicza się wyłącznie do ochrony życia, wolności i własności obywateli. Przymus władzy jest zatem usprawiedliwiony wyłącznie wtedy, gdy chroni przed agresją. Ekonomista podkreślał również funkcję koordynacji produkcji, którą realizuje gospodarka wolnorynkowa.
Najbardziej znana publikacja Bastiata to książka “Co widać i czego nie widać” (2003). Autor podkreśla w niej, że interwencja państwa w ekonomię pociąga za sobą skutki zarówno widoczne (najczęściej pozornie pozytywne), jak i niewidoczne. Ostatecznie, według autora, każda interwencja państwa w gospodarkę jest niekorzystna. Dzieło zostało podzielone na dwanaście części. W każdej z nich poruszony został inny problem, mimo to wszystkie prowadzą do podobnych wniosków.
Źródła podają, że prawdopodobnie podczas jednej z podróży po Francji Bastiat zachorował na gruźlicę. Przed śmiercią zdążył się wyspowiadać i przyjąć sakramenty. Ostatnie słowa, jakie wypowiedział, brzmiały: „Widzę, wierzę, czuję – jestem chrześcijaninem”.
