(ur. 1944 w Warszawie), polski pisarz, publicysta, znawca historii sztuki, apologeta okresu napoleońskiego, bibliofil.
Z wykształcenia jest architektem i historykiem sztuki. Ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, a następnie historię sztuki w Uniwersytecie Rzymskim. W Rzymie uczył się również w Międzynarodowym Centrum Studiów nad Ochroną i Konserwacją Zabytków. W 1977 na Politechnice Warszawskiej obronił pracę doktorską o fortyfikacjach napoleońskich. Później na tej samej uczelni był wykładowcą historii kultury i cywilizacji.
Debiutem publicystycznym Łysiaka był artykuł dotyczący Irlandii za czasów Napoleona, który ukazał się w 1969 w “Myśli społecznej”. Trzy lata później wydał dwie marynistyczne nowele w miesięczniku “Morze”. Jego pierwszą powieścią jest “Kolebka” (1974).
W swoich pracach Łysiak porusza m.in. tematy sztuki, historii czy polityki. Napisał wiele książek o czasach napoleońskich. Jest również twórcą ośmiotomowej ilustrowanej historii “Malarstwo białego człowieka” (1997–2000). Poza tym jest obserwatorem i komentatorem polskiego życia publicznego.
Łysiak jasno prezentuje swoje poglądy, niejednokrotnie używając bardzo ostrego języka. W książkach demaskuje zakłamanie polityków i innych przedstawicieli życia publicznego. Jest nieprzejednanym wrogiem komunizmu oraz demaskatorem i zagorzałym przeciwnikiem działań “Salonu”, czyli środowiska związanego ideowo z “Gazetą Wyborczą” i Adamem Michnikiem. Ta postawa ujawnia się m.in. w jego książkach: “Asfaltowy saloon” (1980), “Rzeczpospolita kłamców. Salon” (2004), “Alfabet szulerów część pierwsza A–L. Salon 2” (2006).
Jest również autorem licznych felietonów.
