W tej samej łodzi. Życie pod jednym dachem z osobą upośledzoną umysłowo

"Niniejsza książka odzwierciedla jednocześnie piękno i cierpienie osób upośledzonych umysłowo oraz ich rodzin. [...] Matka Teresa, opowiadając o ludziach, których zbierała z ulic Kalkuty, mówiła, że w pierwszym momencie budzili odrazę lub gniew. Jednak jeśli zbliżamy się do nich z uczuciem, wzbudzają współczucie, a następnie — podziw. Współczucie oznacza otoczenie troską osobę słabą i cierpiącą. To jeszcze można zrozumieć. Ale podziw? [...] Widok cierpiących i kruchych, a jednocześnie pięknych i prostych kobiet i mężczyzn może prawdziwie budzić zachwyt i podziw. To właśnie oni mogą czasami przerażać nasze społeczeństwo, które tak mocno zauroczone jest mitem wydajności. To właśnie oni, kiedy zostaną przyjęci, mogą pomóc nam w rozpoznaniu prawdziwego człowieczeństwa (czyli tego, co prawdziwie decyduje o pięknie osoby ludzkiej: jej serce) i porzucić egoistyczne skłonności. To oni mogą pomóc nam w odkryciu siły miłości, która — przemieniając serce za sercem — jest w stanie przemienić cały świat."

Ze wstępu Jeana Vaniera