Nauka o łasce w dziełach świętego Grzegorza z Nyssy

Nauka Grzegorza z Nyssy na temat łaski jest z jednej strony wpisana w nurt myślenia charakterystyczny dla Ojców Wschodnich, z drugiej jednak strony nosi znamiona oryginalnej koncepcji, powstałej z połączenia teologii i filozofii.

Grzegorz postrzega ludzką naturę jako ontyczną jedność, która została obdarzona łaską obrazu Bożego w momencie stworzenia, a następnie odkupiona dzięki wcieleniu Syna Bożego; nie waha się nawet mówić o apokatastazie.

Obok tej, wydawałoby się, spójnej koncepcji pojawiają się w jego twórczości rozważania o zupełnie innym charakterze. Mimo przekonania o koniecznym odnowieniu natury ludzkiej jako jedności, Grzegorz wyraźnie wskazuje na konieczność współpracy Boga i człowieka oraz przestrzega przed wiecznym potępieniem niektórych ludzi jako konsekwencją ich złych czynów.

Stojąc na stanowisku, że tych dwóch nurtów nie można w sposób sztuczny harmonizować, autorka ukazuje Grzegorza z Nyssy jako samodzielnego myśliciela, który stworzył własną koncepcję ludzkiej natury oraz łaski jej udzielonej, ale pozostał wierny nauczaniu Kościoła.