Przeróżne są imiona człowieka. Antropologia, czyli nauka o człowieku, dawniej traktowała tylko o jego dwóch elementacn — o ciele i o duszy, a więc o życiu materialnym i duchowym. Obecna antropologia teologiczna ukazuje zupełnie nowy wymiar, którego nie dostrzegała starożytność niechrześcijańska, przedstawia ona bowiem człowieka jako istotę nieskończoną, wykraczającą ponad świat natury i mającą niewymiemą głębię świata wewnętrznego. W tym aspekcie celują uczeni i teologowie zwłaszcza niemieckiego realizmu religijnego. W świetle antropologii teologicznej człowiek jawi się jako cud bytu, najgłębsze misterium, osoba w pełnej relacji do Chrystusa i Trójcy Swiętej.
Nie ma doskonalszej nauki o człowieku niż antropologia chrześcijańska. Ma ona wymiar ściśle naukowy, ale jeanocześnie najbardziej osobisty, dotyczący człowieka i wszechstronnie praktyczny. Dzięki niej człowiek tworzy nowy, niewyobrażalny świat. Nie sposób wymienić wszystkicn przedstawicieli antropologii teologicznej. Największe zasługi na tym polu polożyli najwybitniejsi katoliccy i protestanccy teologowie niemieccy współczesnej doby, a mianowicie: Udo Schnelle — ukazujący człowieka głównie w świetle Biblii, Romano Guaraini — postrzegający człowieka w palecie wszystkich zjawisk ludzkich, Kan Rahner — przedstawiający człowieka jako istnienie otwarte na Boga, i Wolfhart Pannenberg — patrzący na człowieka głównie w świetle Paschy Cnrystusa.
Krzysztof Góźdź, ur. 1955, ks. ar hab., profesor nadzw. dogmatyki i historii dogmatów KUL, dyrektor Instytutu Teologii Dogmatycznej. Studia specjalistyczne w Niemczech
