Ojciec. Niezgoda na nieobecność

W spółczesne społeczeństwo europejskie określane jest jako “społeczeństwo bez ojców”. Niektórzy uważają to za fakt pozytywny, świadczący o końcu wszelkich “patriarchatów”. Inni zaś – psychoanalityk Claudio Risé, dla którego ojciec jest psychologiczną postacią, wiążącą biografię jednostki z wymiarem transcendentnym – wskazują z niepokojem na pustkę spowodowana brakiem ojców.

W niniejszej książce ukazuje on wyraźnie, że nieobecność ojca nie rodzi się z jakichś mglistych procesów psychosocjologicznych, ale z coraz częstszego zjawiska separacji i rozwodów, które prawie zawsze kończą się wyrzuceniem ojców z domu oraz zerwaniem (lub poważnym osłabieniem) relacji z dziećmi. Dodatkowym czynnikiem jest obecne ustawodawstwo aborcyjne, po raz pierwszy w historii odbierające ojcu prawo decydowania w dziedzinie prokreacji. W obliczu olbrzymich szkód psychicznych spowodowanych tą sytuacją pojawia się swoista reakcja, widoczna szczególnie wśród młodych. Chodzi tu m.in. o poczucie współdzielenia zadań, wyrażające się w nowych obyczajach i praktykach, w zachowaniach przywracających właściwe miejsce oraz szacunek ojcu świadomemu i odpowiedzialnemu.