Katolickie kościoły wschodnie. Kompendium prawa

Takie pragnienie wyraził Ojciec św. Pius XI w encyklice "Rerum Orientalium". Wielki Papież, który jak mało kto kochał i znał Chrześcijański Wschód, nie przypuszczał pewnie, że na skutek globalizacji i migracji, jakie cechują nasze czasy, znajomość problematyki związanej z Kościołami wschodnimi stanie się koniecznością.

W codziennej posłudze kurialisty i proboszcza chodzi głównie o kwestie prawne związane z udzielaniem sakramentów. Przed nowymi wyzwaniami stanęli również rektorzy seminariów i przełożeni zakonni. Aby im sprostać, nie wystarcza znajomość Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Kiedy Ojciec św. Benedykt XVI mówi, że prawo kanoniczne jest konieczne dla życia Kościoła i musi je uwzględniać "nowa ewangelizacja", ma na myśli również Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich.

Niebezpieczne byłoby naturalnie ograniczenie się do samych tylko przepisów bez znajomości ich podstaw teologicznych, a także zwyczajów i praktyk istniejących w różnych Kościołach.

Podczas pracy w Kongregacji Kościołów Wschodnich miałem szczęście spotkać wybitnych znawców Chrześcijańskiego Wschodu. Z racji na osobiste zainteresowania związałem się bliżej ze środowiskiem prawniczym, które odegrało znaczącą rolę w kodyfikacji prawa Kościołów wschodnich oraz interpretacji norm Kodeksu promulgowanego przez świętego Jana Pawła II 18 października 1990 r.

Nowatorskie rozstrzygnięcia były zapisywane w specjalnej księdze noszącej nazwę "Massimario" i składały się na to, co w kanonistyce określa się jako "praktyka Kurii Rzymskiej".

W trosce o upowszechnienie znajomości Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich udało się wydać wespół z obecnym zwierzchnikiem greckiego Kościoła "sui iuris" bp. Dimitriosem Salachasem poradnik duszpasterski, który uwzględnia wspomnianą już praktykę Kongregacji. Obecne kompendium, poszerzone o nowe rozstrzygnięcia, ma podobny cel.

Już sam jego tytuł wskazuje na to, że nie mamy tutaj do czynienia z całościowym podręcznikiem prawa wschodniego. Chodziło raczej o udzielenie "pierwszej pomocy" duszpasterzom i przełożonym zakonnym Kościoła łacińskiego, którzy coraz częściej spotykają się z duchownymi i wiernymi Kościołów wschodnich.

Liczę na to, że niniejsza publikacja będzie stanowiła zachętę do pogłębienie przedstawionej tutaj problematyki, aby nie trzeba było stosować zbyt często zasady "ubi dubium ibi libertas".